ดีจ้า...
ยินดีต้อนรับเข้าสู่บล็อกที่เจ้าของบล็อกขี้เกียจที่สุดในโลก..
ยินดีต้อนรับเข้าสู่บล็อกที่เจ้าของบล็อกขี้เกียจที่สุดในโลก..
และบล็อกนี้ก็ภูมิใจเสนอ....
เริ่มจาก...
อียอร์ผู้เศร้าหมอง..
อียอร์เป็นตัวละครในหนังสือยอดนิยมตลอดกาลของ เอ.เอ. ไมล์น สิ่งหนึ่งที่ทำให้เจ้าลาอียอร์เป็นกังวลมากที่สุดคือ การที่เพื่อนๆลืมวันเกิดของมัน แม้ว่าทุกๆปี มันมักจะได้รับลูกโป่งเป็นของขวัญจากพิกเลตและโหลใส่น้ำผึ้งจากหมีพูห์ ในขณะที่ตัวละครใน วินนี่ เดอะ พูห์ ล้วนเป็นที่รักใคร่ของผู้อ่าน แต่ลาผู้หดหู่นามว่าอียอร์ดูจะเป็นตัวละครที่ผู้อ่านรักใคร่เป็นพิเศษ เราเห็นอะไรบางอย่างในท่าทางที่หม่นหมองของอียอร์ อะไรบางอย่างที่มีอยู่ในตัวมนุษย์ ความเศร้าของมันก็เป็นเช่นเดียวกับความเศร้าของเราทุกคน อียอร์เป็นตัวแทนของคนนอก(outsider) ขณะที่ตัวละครตัวอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นหมีพูห์ พิกเลต นกฮูกที่ชื่ออาวว์ ต่างก็มีชีวิตที่แสนเริงร่าอยู่ในป่าร้อยเอเคอร์ พวกมันไปเยี่ยมเยียนกันและกันที่บ้าน ดื่มน้ำชายามบ่าย หรือร่วมผจญภัยต่างๆนานา แต่อียอร์ไม่ได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมเหล่านั้น แล้วเจ้าลาอียอร์ใช้เวลาในแต่ละวันไปทำอะไรเล่า ก็เหมือนกับเหล่าคนนอกผู้ไม่เข้าพวกทั้งหลาย มันใช้เวลาหมดไปกับการคิด อียอร์หลบอยู่ในมุมอันเปลี่ยวเหงาภายในป่าร้อยเอเคอร์ เฝ้าถามคำถามแก่ตัวเองว่า “ทำไม” หรือไม่ก็ “เพราะอะไร” และบางทีในขณะที่สัตว์ตัวอื่นๆใช้ชีวิตสบายๆอย่างพึงพอใจในชีวิตประจำวันของตน อียอร์ต้องต่อสู้กับคำถามเหล่านี้โดยลำพังตัวเดียว หากแต่การเฝ้าครุ่นคิดไม่ได้ทำให้อียอร์มีความสุขแต่อย่างใด
ที่อียอร์ไม่สามารถมีความสุขกับชีวิตได้เพราะว่าจิตใจของมันปกคลุมไปด้วยความคิด ซึ่งตัดมันออกจากโลกอันสวยงามของป่าร้อยเอเคอร์ มันไม่อาจใช้ชีวิตง่ายๆ แบบที่ไม่ต้องคิดอะไรมาก และร่าเริงสนุกสนานอย่างพูห์- เจ้าหมีสมองน้อย ที่กลับกลายเป็นตัวละครที่มีความสุขที่สุดในป่าเนื่องจากสมองน้อยๆของมัน แต่บางทีอาจจะเป็นเพราะความหดหู่ของมันกระมัง ที่ทำให้เรารัก"อียอร์" "สุขสันต์วันเกิดนะอียอร์" เชื่อได้เลยว่าประโยคนี้จะทำให้เจ้าลาผู้โศกเศร้าหลบตาลงต่ำ กระดิกหาง พร้อมกับพึมพำเบาๆด้วยความสุขว่า "ขอบคุณนะที่มีใครสังเกตเห็นฉัน"
